“Nas narracións deste volume hai un habelencioso ganduxado do pouso que o coñecemento de literatura de tradición oral ten deixado en Toño Núñez e, ao tempo, permite entrever as súas lecturas devotas de autores admirados que, a modo de homenaxe, afloran nalgúns treitos evocados e mesmo emulados. Neste sentido, é inevitable a asociación con voces lucenses de recoñecido maxisterio e que, polos universos recreados, os asuntos tratados, as estéticas ensaiadas ou as espacializacións escolleitas resultaron modélicos para o de Vilameixide. Entre estas figuras é do caso amentar a Ánxel Fole, Xosé Neira Vilas, Uxío Novoneyra, Manuel María ou Álvaro Cunqueiro, todos eles posprocesados na escrita intuitiva, ecléctica e nada formalista de Toño Núñez.

Se ben a heteroxeneidade temática é evidente nestas páxinas, tamén o é a súa adscrición ao que son os grandes asuntos da literatura de todo tempo. Como xa sinalei, o vivencial, máis aínda, o experiencial é determinante no impulso da escrita do autor, o que explica que regrese unha e outra vez a narrar, convenientemente pasado pola peneira do imaxinativo, feitos e sucesos que o impactaron especialmente e deixaron marca indeleble nel”. Extracto do epílogo de Armando Requeixo.