“…Emocióname lo que atopo nas súas páxinas: paisaxes queridas que ela pinta con palabras de cores, como óleos enmarcados pra colocar nas nosas paredes; el sou “eu” al lado de guapas descriciois mui plásticas; a presencia da morte e tamén da paz; a nostalxia e el “somos terra” (del permafrost á mica e aos cuarzos -de novo creo eu que non sen intención esas escollas-).

É un libro sensorial nel que abondan olores, cores, sonidos…, por veces en versos mui “rosalianos”, cheos de preciosos encabalgamentos -que parecen indicar tamén que el tempo enlaza os minutos, culebreando de un verso a outro- e de abundantes personificaciois -que dan alma e vida ás palabras-, como alma e vida hai tamén nas súas páxinas.” Extracto do prólogo de Begoña Martín Acero.