“Quizais Juan Antonio, avó de Antonio José, sabía das viaxes do barco do Pan, o pan de millo, o Pan dos pastores e os rabaños e os bosques de Arcadia. Talvez… pero o máis probábel é que soubese da fame e o frío e da incomprensíbel viaxe que o levou a abandonar aquel país rico da fame. Levou con el tan só unha bóla de pan de broa e un idioma e “unha longa soedade como a do mar maior.”

Ese foi o destino do Galego de América, a soidade na fala, na casa.

Agora que as estatísticas falan da soidade do idioma, reducido ao doméstico, no mellor dos casos, como aquel Galego de América, vén, como acontece de cando en cando, un vento mareiro de rexurdimento no barco do Pan dos pastores e os rabaños e os bosques de Arcadia, e o noso colectivo saúda e bendí a chegada dos barcos e os santos. Poñerémoslle “unha frauta e mais un reiseñor.”

“A dorna vai e ven que meu amor ten!”.” Os nabos de Gracián