E se estivese ligada á tebra a beleza dos obxectos? O exceso de luz pode magoar a vida de toda sorte de seres, respiren estes ou non. Pensemos que a carne do ser amado é susceptíbel de escurecer ao ritmo que marcan as experiencias do intelecto.

A luz tende a inundar os ferrados do escuro e o tempo, non obstante, emerxe desde a súa doentía natureza de segundos, ben para empobrecer a noite cando a cousa se malva, ou ben para se mergullar nos eidos da palabra apenas dita.

E sempre hai vocábulos que aportan deixando atrás ese lentor que ameaza os mares bravos da poesía e, quizais, algúns versos serán quen de atoparen refuxio na fondura das furnas, tamén nas fervenzas sen rima, nas augas case malogradas de calquera cerebro receptivo.

Non é doado residir entre a ausencia de sombras, un lugar preciso onde ás caladas se mata a incorrección para que os animais pensantes, afeitos ao albor, exhiban certo medo á linguaxe articulada.